Stoomgemaal: verschil tussen versies

Stoomgemalen zijn in Nederland <strong>in gebruik vanaf het eind van de 18e eeuw</strong>. In Nederland bestaat er bij de waterschappen aanvankelijk weinig vertrouwen in de mogelijkheden van de stoomtechniek om bij de bemaling te worden ingezet. De stoomtechniek is vooral in Engeland ontstaan vanwege de behoefte om bodemwater uit de Engelse mijnen (Cornwall) te kunnen pompen. De eerste stoommachines werken met een [[balansconstructie]]: de stoommachine is aan de ene kant van de balans opgesteld en brengt de bijbehorende balansarm daar in een op- en neergaande beweging, de pomp die diep in de mijn is ingebracht is verbonden met de andere kant van de balans en deze balansarm verricht zijn pompwerk door diezelfde beweging.

De nederlandse waterschappen vinden de verticale beweging eigenlijk maar moeilijk te combineren met een draaiende beweging die men bij bemaling gewend was ([[windmolens]]).

Een particulier genootschap, genaamd Bataafs Genootschap der Proefondervindelijke Wijsbegeerte (1771), waarvan de leden in Engeland overtuigd zijn geraakt van de mogelijkheden van de stoomtechniek, dient daarom een plan in bij de gemeente Rotterdam om een stoompomp te plaatsen. Hoewel er veel bestuurlijk weerstand moet worden overwonnen, worden er tussen 1774 en 1781 toch <strong>proeven</strong> genomen met een Newcomen atmosferische stoommachine en een daarvoor zelfontwikkelde zuigerpomp. Deze installatie is echter niet erg succesvol en de proef wordt beëindigd.  

Eén van de leden van het genootschap, Rinze Lieuwe Brouwer, wil echter een vervolg aan het idee geven en hij bouwt op verzoek van een bankier op diens landgoed Groenendaal in Heemstede een stoompomp om de waterstand in de vijvers op peil te houden. Deze opstelling blijk een volledig succes te zijn.  

Brouwer legt na dit succes contact met James Watt in Engeland en hij brengt in Nederland de nodige medestanders bijeen. medestanders.  

Uiteindelijk leiden de gezamenlijke inspanningen van deze initiatiefnemers ertoe, dat in <strong>1787 in de Blijdorpse polder ten noorden van Rotterdam het eerste stoomgemaal</strong> wordt gebouwd en ingezet.

De bloeitijd van stoomgemalen ligt in de 19e eeuw. Ze vervangen de (getrapte) molengangen met windmolens en maken de aanpak van grotere projecten mogelijk.

De overstromingen van 1825 geven nog een extra impuls aan de ontwikkelingen. De reusachtige stoomgemalen "Gemaal Leeghwater" (1846), "Gemaal Cruquius" en "Gemaal Lijnden" (beide 1849) malen tussen 1849 en 1852 de Haarlemmermeer leeg. Het inpolderen van het meer maakt de bouw van de stoomgemalen "Spaarndam" (1846) en "Halfweg" (1853) noodzakelijk.

Toch zijn er in 1855 nog maar 13 stoomgemalem, met in totaal 16 stoommachines in Nederland in gebruik.

In de <strong>tweede helft van de 19e eeuw</strong> vindt de grootste groei plaats van het aantal stoomgemalen. Ook de diversiteit van de inzet en de daarbij toegepaste technieken neemt toe. Omstreeks 1900 zijn er al ongeveer 500 stoomgemalen in Nederland in gebruik gesteld.   

De bedrijfsgebouwen en bijbehorende woningen van de gemalen vertonen vaak een kenmerkende architectuur: die sluit zich vaak aan bij de heersende trends in de bouwtrant bij fabrieks- en bedrijfsgebouwen, neogotische of neorenaissancistische stijl. Naar het einde van deze eeuw komt de bouwstijl van gemalen ook onder invloed te staan van bijv. de Jugendstil, soms uitlopend in een meer eclectische bouwstijl.

De stoomgemalen tonen ook bijzonder veel variaties in de bouw en aard van de stoommachines en de opvoerwerktuigen, die uiteraard gelijk oplopen met de kennisontwikkeling van de stoomtechniek en toegepaste materialen.  

In de loop van de 19e en 20e eeuw zorgt deze <strong>vernieuwing van de stoomtechniek</strong> weliswaar voor een <strong>toenemend rendement</strong>, maar zo langzamerhand wordt in de 20e eeuw daarbij wel het plafond bereikt.  

<li>Het Stoomgemaal "Halfweg" bij Halfweg (1852) is het oudste nog werkende stoomgemaal.

<li>Het stoomgemaal "Gemaal Cruquius", ooit het grootste stoomgemaal ter wereld, bezit geen stoomketels meer en is ingericht als museum. Sinds 2002 wordt de stoommachine van het gemaal door een hydraulisch systeem aangedreven, waardoor de acht zuigerpompen weer werken.

<li>Het stoomgemaal bij Teakesyl (Tacozijl) nabij Lemmer (1920), sinds 1947 "Ir. D.F. Woudagemaal" genoemd, is met een capaciteit van 4 miljoen liter water per minuut het grootste nog werkende stoomgemaal ter wereld en staat op de Werelderfgoedlijst van de Unesco.

<li>Het stoomgemaal "Mastenbroek" op de Kamperzeedijk bij Zwartewaterland (1856)

<li>Het stoomgemaal "Hertog Reijnout" (1883) bij Nijkerk

<li>Het "Putter Stoomgemaal" (1886) bij Putten (Gelderland)

<li>Het stoomgemaal "De Tuut" (1918) bij Appeltern

<li>Het stoomgemaal "Winschoten" (1895) bij Winschoten

<li>Het stoomgemaal "Vier Noorder Koggen" (1907) bij Medemblik werkt nog steeds. Hier is het Nederlands Stoommachine Museum gevestigd.