Filtering van het voedingswater en condensaat: verschil tussen versies

<br>Het voedingswater dat uiteindelijk weer in de ketels wordt geperst mag geen olie meer bevatten, omdat dat explosiegevaar in het ketelsysteem kan opleveren.

<br>Daarom is er bij een stoominstallatie altijd al, ook al in de begintijd van het werken met stoommachines, grote zorg besteed aan de cilinderolie die, hoe klein in omvang ook, met het voedingswater meestroomt uit de condensor met oppervlaktecondensatie. Maar naarmate er bij latere ontwikkelingen ook oververhitte stoom in de machines owrdt toegepast, wordt dit probleem groter, want oververhitte stoom vraagt ook een intensievere smering van de (hetere) machine. Het risico van onvoldoende smering is dus groter geworden dan bij gebruik van verzadigde stoom.

Vooral bij horizontaal liggende machines is een goede smering van belang, want het gewicht van de zuigers rust op de zuigerwand (vooral aan de onderzijde).

-afscheiding van oliedruppeltjes uit de afgewerkte stoom vóórdat het in de condensor belandt.

-afscheiding van olie uit het condensaat-water (ná de condensor!) door dit een warmwaterbak met schotjes te laten lopen vóórdat het weer naar de voedingspomp gaat

-gebruik van een persfilter in de voedingsleiding, waardoor het oliehoudend voedingswater door filterdoek wordt geperst.

Met elk van deze methodes kan men het grootste deel van de cilinderolie afscheiden, maar niet totaal. Daarom wordt er heel vaak een combinatie van twee methoden toegepast, meestal de laatste twee methodes. Immers zij worden beide toegepast op het condensaat nádat het uit de condensor is gepompt.

 

Deze combinatie wordt ook bij het ir. D.F. Woudagemaal toegepast, waarbij men nog veel extra zorg aan het persfiltersysteem heeft besteed.   

In het stoomgemaal zijn ruime warmwaterbakken met schooten aanwezig, waarin het water telkens van de bodem van een compartiment naar de bovenkant van het volgende wordt geleid, waarin het dan weer met lage snelheid omlaag gaat, zodat een gedeelte van de lichtere olie aan de oppervlakte blijft drijven. Daar kan het wworden afgeroomd. Op deze wijze krijgt men de olie er wel voor een groot gedeelte uit, maar als men uit het laatste compartiment een monster neemt, vertoont dit water toch nog een witte vertroebeling. Als men dat water dan nog een langere tijd laat staan, dan blijft het nog altijd enigszins "melkachtig".  

Dit resultaat wordt ook niet noemenswaard beter, als men de compartimenten van de afscheidingsbak opvult met cokes, houtwol of een ander materiaal, dat in zulke gevallen ook wel wordt gebruikt.

 

Het gebruik van een gewoon persfilter geeft slechts een redelijk resultaat gedurende de allereerste tijd, wanneer het filterdoek nog heel nieuw is. De oliedruppeltjes, die onder een microscoop gemeten een middellijn van ongeveer een mikron blijken te hebben, gaan al gauw door de poriën van elk filterdoek heen.

Uitgebreide proeven, destijds genomen om te zoeken naar een beter systeem, hebben wel aangetoond dat het resultaat beter wordt als het water vooraf aan een elektriche stroom werd blootgesteld, maar ook dit resultaat was nog niet overtuigend: na nekele weken liet het persfilter opnieuw troebel water door.

 

In de elektrische centrale te Leeuwarden ontdekte men, dat het melkachtige voedingwater beter werd gefiltreerd als men bij het elektriseren geen zinkpolen gebruikte, maar aluminiumpolen.

Er vormt zich dan aluminiumhydroxide aan de negatieve pool en dit enigszins vlokkeige materiaal bleek een goede filtermassa te vormen. Maar het bewerkstelligen van aluminiumhydroxide op deze manier met elektriciteit was echter te kostbaar: er zou een behoorlijke dynamo-istallatie voor nodig zijn in het gebouw van het stoomgemaal en dat zou dan weer duur in gebruik zijn.

 

Tenslotte vond prof. ir. J.C. Dijxhoorn een oplossing die slechts weinig kosten met zich meebracht.

Het melkachtige voedingswater dat uit de bakken stroomt, wordt daarbij door een gewone doekfilterpers geperst, zoals dat vaak ook in andere fabrieken (suikerfabrieken of chemische fabrieken) gebeurde.

Om een doelmatige filtermassa in die pers aan te kunnen brengen, wordt vooraf al een oplossing van gewone aluin gemaakt, waarbij soda-oplossing wordt toegevoegd (1 gewichtsdeel soda op 3 gewichtsdelen aluin). Er ontstaat dan een witte vlokkige neerslag van aluminium-hydroxide in het persfilter. Het vlokkenwater wordt geleidelijk in het laatste compartiment van de schottenbak gegoten en naar de filterpers gepompt, en de minieme volkjes zonder enig probleem door de pompkleppen gaan. Deze vlokken verdelen zich vervolgens zeer gelijkmatig over het oppervlak van het filterdoek en vormen op deze wijze een effectief filter.

Terwijl de warmwaterpompjes geregeld blijven doorwerken, gaat men met het bijvoegen van vlokken-water door tot de overdruk in de filterpers is opgelopen tot ongeveer 1,5 kg/cm2. Dan is de filterpers constant werkend en hij kan zo gedurende lange tijd gedurende enige dagen zijn dienst verrichten. Pas daarna is er vernieuwing van de filtermassa nodig.

 

Het gefilterde water is volkomen helder, zoals goed drinkwater en het bevat geen spoor van olie meer.