Zuiderzee: verschil tussen versies

In het [[Subatlanticum]] bestond hier reeds een merencomplex en het werd rond het begin van de jaartelling door Romeinse auteurs ''Lacus Flevo'' ([[Flevomeer]]) genoemd. Dit merencomplex was toen nog verhoudingsgewijs klein en stond in verbinding met de zee door een riviermonding of misschien een nauwe zeearm, waarschijnlijk het Vliestroomkanaal, tussen wat later de eilanden [[Vlieland]] en [[Terschelling]] zouden worden. Het [[Marsdiep (zeegat)|Marsdiep]] was toen nog een riviermonding (''fluvium Maresdeop''). In deze periode stond de Zuiderzee nog bekend als ''[[Almere (meer)|Aelmere]]''. Gedurende de vroege middeleeuwen ging dit te veranderen. Onder invloed van de warme periode van 800-1200 steeg het zeeniveau. In 838 was er een eerste grote [[Stormvloed van 838|overstroming]], waarbij volgens twee bronnen een groot aantal plaatsen werd verwoest. Daarna bleef het ruim twee eeuwen rustig.

De definitieve klap kwam met een serie van stormen in de 12e en vooral 13de eeuw, waarbij grote delen van het veenland wegsloegen. Het begon met de [[Sint-Julianavloed (1164)|Julianavloed]] in 1164. Na de overstromingsrampen van [[Stormvloed van 1212|1212]], [[Stormvloed van 1214|1214]] en 1219 ([[Sint-Marcellusvloed (1219)|eerste Sint Marcellusvloed)]] en 1248 brak het zeewater in het Almere in, waarbij naar verluidt de duinenrij bij [[Callantsoog]] werd weggeslagen. De natuurlijk ontstane barrières waren gebroken. Uit het binnenmeer was een binnenzee ontstaan. Na de stormramp van [[Stormvloed van 1282|1282]], waarbij de verbinding tussen [[Texel]] en het vasteland werd doorbroken, en de desastreuse [[St. Luciavloed (1287)| Sint Luciavloed]] in 1287, waarbij vele tienduizenden doden vielen, was dit proces voltooid en kwam de naam Zuiderzee algemeen in zwang. In de loop der eeuwen werd het oorspronkelijke zoete water steeds zouter, [[brak water]], en uiteindelijk werd de invloed van het zoute zeewater groter dan het [[zoet water]] uit de rivieren.